tiananmenian Yazılar

Aha da geldi en sevdiğim tür, kendisinin dünyasına yabancı her şeye siyah giyenler adamlar gözlüğü takan ve boş beleş olsa dahi tek cümle kuramayan bir omo ens… Ağ atarsan olacağı bu… Neyse. Küçük oğlan sıçmış ağzına klavyenin. Tuşlar geç basıyor, virgülde sorun var, tab tuşu neredeyse sizlere ömür ama yazacağız başka yolu yok. Mine craft mıdır her ne ise sürekli…

Benim değerliği yalnızlığımın sürekli taciz edilmesi gibi sorunu var. Benim hüzünlü orospularım ne de güzel bir kitap ismidir ve kendisi de ne boş beleş bir kitaptır. Mutfakta yuvarlak yemek masasında kuruyorum tezgahımı genellikle, pencere açık ve diğer odalara bulaştırmadan rahat rahat sigara içebiliyorum böylelikle, varsa şarap yoksa çay, kahve ne bulursam içiyorum sürekli. Ama olmazsa olmaz tek şey müzik, bu…

Az sonra ölecekmiş gibi, ya da hiç ölmeyecekmiş gibi… Ateist olmadan evvel farklı bir hayatım vardı benim. Ramazan gelmeden evvel son içme günü seranomisi mesala, İftara kalkıldığı ilk günün bir öncesi gün sarhoş olmak gibi. Bir ayyaş, istediği sebebi illaki bulur. Bir zamanlar, cahil veya aptal insan, sorunun sebebini başkalarında arar ve kesinlikle bulur gibisinden bir önermem bu benim. Kimseyi…

Sitede düğün var çayır manyakları ve davul zurna denilen o iyi mi kötü mü olduğuna karar verilemeyen çalgılar eşliğinde ortalığı inletip duruyorlar bir saatten beri. Hiçbir çalgı kendiliğinden kötü olamaz elbette, üfleyenin veya tokmağı elinde olanın marifetinde ses çıkarabilirler ancak. Harfler de öyle değil mi zaten? Altı üstü yirmi dokuz adetten ibaretler, ancak nasıl dizildikleri kalemi elinde tutana bağlı. Orhan…

Çünkü yansımamıza aşığız ve hiçbir zaman bu kadar aşikar olamamıştık. Yansımız aslımızı geçti ve olmadığımız bir şeye dönüştü. Yalnızlığımızı, karanlığımızı, kapalı yanlarımızı, gizemimizi kaybettik, perdeleyerek dönüştüğümüz şeyin çaresiz uzantısı olarak var artık gerçekliğimiz. Geldiğimiz aşama yansımalar çağında gerçeğin puslu bir renge bürünüp kaybolması. Gelecek karanlık biliyorum, mutluluk ve huzur gibi kavramlar sürekli değişen, gelişen ve dönüşen bir saçmalığın ayak bağı…

Yazmalıyım, inanmadığım tanrıya, inanmadığım ölümsüz dünyasına and olsun ki yazmalıyım! İran’lı bir meslektaşım var, gayet doğal sebeplerden dolayı ateist kendisi. Onlar ölünce cennete gideceklerini umuyor, biz ne yapacağız dedi bana bugün. Hiçbir şey, bizim için sadece hayat önemli ve hayata katabildiklerimiz, gerisi hiçlikten ibaret, inan bana bundan daha kötüsü olamaz dedim. Keşke reankarnasyon olsaydı dedi, inançsız olmanın kaderi de bu…

Aslında paylaşmak istediğim Brecht şiiri bu değildi. Uzun yıllar evvel muhafazakar bir sözlük kanalından ayrılmama sebep olan Hitler hakkındaki şiirini arıyordum ama bulamadım. Yazılarım arasında var ama gmail uzun uğraşlar sonunda bir kısmını arşivleyip saklayabildiğim yazı dosyamı açmak istediğimde kıllık yapıp outlook hesabı oluşturduğumda yazılarımı gösterebileceğini iddia ediyor. Şiir yüzde doksan aklımda ama ben alıntı yaparken noktasına kadar dikkat eden…

Rutine bağladık hayatı seyredip geçiyoruz yavaştan. Ülke gündemi her zamanki ülke gündemi, yetmiş bin yıllık homo sapiens uzanımında bizim de payımıza bu talihsizlik düştü sevgilim. Oluşumunu tamamlayarak amino aside dönüşen o gariban tek hücre senin yatacak yerin yok lan öptüğümün gereksizi. Gelip gidip yaşadığımız hayata bak, ayağa kalk ceketini ilikle üstüne çay demle. Hintli bir ergenus arkadaşımız kendi rızası dışında…

Pikaçu Hiç sevmem tanımadıklarım ile herhangi bir şekilde temas kurmayı, adres bile sormam, saçma sapan insanlarla muhatap olma olasılığı o kadar yüksektir ki, rica etme veya istekte bulunma zorundalığı beni yerin dibine sokar, var oluşumdan bezdirir, insanlığımdan utandırır. Ama bu puşt ifşayı hak ediyor artık! Şu an benim ufak cevoyla birlikte Sivas’a giden bir otobüsteyiz ve en sevmediğim şeyle, yani…